Wszystko i nic... Albo tylko nic. [4]

Przebudziłem się, kiedy słońce zaczęło już wschodzić. Przetarłem zaspane oczy i odwróciłem się w stronę posłania Franka. Siedział ze skrzyżowanymi nogami i wpatrywał się w okno umiejscowione po jego boku. Nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, że od jakiegoś czasu się w niego wpatruję.
Och, Gee...
Otrząsnąłem się i rzuciłem:
- Też nie śpisz?
Chłopak odwrócił się w moją stronę. Zmierzył mnie wzrokiem, po czym wzruszył ramionami i powrócił do wpatrywania się w okno, czy tam coś innego.
- Mówiłem ci, że mało śpię.
Okeey...
Wyciągnąłem rękę i sprawdziłem na telefonie, która godzina. Dochodziła piąta. Pomyślałem, że czas się zbierać, w końcu chcę dotrzeć do domu jeszcze przed mamą, bo gdyby dowiedziała się, że nie było mnie na noc w domu, to byłbym w wielkiej, ciemnej dupie. Zrobiłaby wielką aferę, dlaczego zostawiłem brata samego w domu na całą noc, przecież to jeszcze dzieciak, trzeba go pilnować... Co z tego, że jest już w gimnazjum...
- Skoro nie śpisz, to może powiesz mi, jak mam stąd dotrzeć do domu? - zagadnąłem Franka. Odwrócił się w moją stronę zdziwiony.
- Ale już chcesz wracać?- spytał, jakby zszokowany, ale próbował to ukryć.
- Chcę być w domu przed mamą, w ogóle nie powinienem tu nocować.
- Wolałeś umierać przy cmentarzu? W sumie dobrze, nie trzeba by było daleko nosić trumny - zażartował.
- Frank, gdzie jest łazienka? - zignorowałem jego czarny humor. Nie miałem ochoty na żarty, musiałem być już w domu.
- Ech... Drzwi na korytarzu, po lewej - rzucił obojętnie.
- Dzięki - odpowiedziałem cicho i powoli wstałem. Podreptałem we wskazanym kierunku przeczesując włosy palcami. Zamknąłem się w zielonkawym pomieszczeniu i zajrzałem w lustro. Czarne włosy sterczały na wszystkie strony, resztki makijażu rozmazały się wokół oczu. Na policzku widoczne było lekkie zadrapanie, podobnie jak na rękach. Przemyłem twarz zimną wodą i rozczesałem włosy palcami. Lekko się ogarnąłem i wróciłem do Franka. Zdążył wstać i oprzeć się o parapet. Znowu wpatrywał się w krajobraz za oknem... To jakieś hobby, czy co?
- To co, jak mam dotrzeć do domu? - spytałem zabierając telefon i ścieląc łóżko.
- Chodź, odprowadzę cię - oderwał się od okna i chwycił bluzę wiszącą na krześle. Wyszliśmy z pokoju, który chłopak zamknął na klucz. Trochę mnie to zdziwiło, no bo po co zamykać własny pokój, jeśli mieszka się z rodziną? Chyba, że ma się coś do ukrycia... lub nienormalną rodzinę.
Po cichu przemknęliśmy przez salon i znaleźliśmy się przy drzwiach wejściowych. Bez słowa przeszliśmy przez zadbany ogród otoczony równo przystrzyżonym żywopłotem. Dojrzałem grządki z pięknymi kwiatami i mały ogródek warzywny w kącie. Było tam też kilka drzewek owocowych i ozdobnych. Ogółem, bardzo ładna posesja, łącznie z dużym białym domem.
Szliśmy ulicą, której wcale nie poznawałem. Podałem Frankowi mój adres, aby wiedział, gdzie iść. Chciałem też zapoczątkować w ten sposób rozmowę, ale chłopak nie należał do gadatliwych osobników. No ale, raz kozie śmierć, a później do piekła.
- Nie mieszkasz tu długo, prawda? - zacząłem. Wędrowaliśmy równym, dość wolnym krokiem po pustym chodniku. Chłopak patrzył przed siebie i po chwili odpowiedział:
- Nie, niedawno się przeprowadziłem. Właściwie, to w zeszłą sobotę.
- Czemu teraz, a nie w wakacje?
- Nieważne - rzucił sucho. Postanowiłem nie kontynuować dialogu. Jeszcze mnie pogryzie i połamie sobie ząbki na moich kościstych kościach.
Potem szliśmy w milczeniu. Frank zdawał się być pogrążonym we własnych myślach i byłem pewny, że nie przestałby rozmyślać nawet, gdyby spadł przed nami z nieba czołg i wyszedł z niego jakiś różowy ufoludek w japonkach i irokezie.
Maszerowałem obok niego, czasem zerkając w jego stronę kątem oka. Zauważyłem, że bawi się swoim kolczykiem w wardze. Robił to językiem, od środka. Kolczyk poruszał się lekko w każdą stronę. Stwierdziłem, że mam dość ciszy.
- Zawsze jesteś tak mało rozmowny? - ach, ta moja bezpośredniość...
- Nie rozmawiam często z ludźmi, więc ogólnie mało mówię - odpowiedział obojętnie.
- Spoko - no i po co to było zaczynać? Nasze 'rozmowy' kończą się po dwóch zdaniach!
Dałem sobie spokój i odezwałem się dopiero, gdy stanęliśmy przed drzwiami mojego domu.
- Dzięki za odprowadzenie - ugh, czuję się jak zakochana nastolatka z amerykańskich romantyków... - Może wejdziesz?
- Nie dzięki, pójdę już. - czy ten człowiek w ogóle wie, co to emocje?!
- Dziękuję, że mnie nie zostawiłeś tam, przy cmentarzu. I przepraszam za bezczelne zajęcie twojego łóżka - uśmiecnnąłem się lekko.
- Nie ma sprawy.
- Swoją drogą, jest bardzo wygodne... - zaśmiałem się.
- Racja, ale podłoga też nie najgorsza - Jest! Sukces! Uśmiechnął się!
- To cześć, Frankie. Jeszcze raz wielkie dzięki - rzuciłem na pożegnanie.
- Na razie, Gee - pożegnał się i odszedł.
Otworzyłem duże drzwi kluczem znalezionym w kieszeni. Przy okazji sprawdziłem godzinę. Było nieco przed szóstą. Muszę przyznać, że Frank mieszka dość daleko.
Ściągnąłem buty i po cichu wszedłem po schodacn na górę. Zajrzałem do pokoju brata. Ujrzałem go śpiącego w łóżku.  Na około walały się ciuchy, jakieś żarcie i kilka kubków po napojach.
Co za leń, nawet mu się posprzątać nie chce...
Przemknęło mi przez myśl, żeby zrobić mu kawał i wysmarować go czymś po twarzy, ale po chwili zrezygnowałem wiedząc, że potrafiłby się zemścić w najokrutniejszy sposób, jaki wpadłby mu do tego pusto-pełnego łba.
Poszedłem do swojego pokoju po jakieś świeże ciuchy i wskoczyłem pod prysznic. Stojąc pod strumieniem ciepłej wody, zacząłem rozmyślać o wydarzeniach z minionej nocy.
Frank wydaje się być spoko, chociaż nie mówi prawie nic i jest strasznie tajemniczy. A, i okropnie lubi swoje okno.
Myśląc o tym wszystkim, zdałem sobie sprawę, że dzięki temu ani razu nie pomyslałem o Davidzie.
Hmm... miło.

~~
Notka o niczym, narobiłam masę błędów, sorry :<