Czyżbym nie był jedyny? [2]

They’re gonna rip up your heads

Your aspirations to shreds

Another cog in the murder machine

    Po szkole wróciłem do domu w okropnym humorze. Rzuciłem się na łóżko i nie zamierzałem wstawać. Myślałem o Davidzie, o tym, co było. Cholernie za nim tęskniłem, ale wiedziałem, że nie mogę zawracać sobie nim głowy. Nie warto. Zraniłby mnie jeszcze bardziej, gdybyśmy do siebie wrócili. Powtarzałem sobie, że czas wyleczy rany, i że w końcu o nim zapomnę. Głos w środku mówił mi, że nie będzie to takie łatwe, w końcu czekały nas jeszcze prawie trzy lata wspólnej nauki.
Westchnąłem. Miałem dość tego wszystkiego.Potrzebowałem dragów. Albo żyletki. Czegokolwiek, do cholery!
Powstrzymałem się, kiedy próbowałem otworzyć szafkę. Skorciłem się w duchu, za to, że jestem taki słaby. Opadłem zrezygnowany na łóżko i wtuliłem się w poduszkę. Zacisnąłem mocno powieki, czując, że moje oczy stały się wilgotne bardziej niż zwykle. Wiedziałem, że nie mogłem. Zdawałem sobie sprawę z tego, że poddając się zranię najważniejszą osobę w moim dotychczasowym życiu, mojego najukochańszego brata, za którego oddałbym życie, gdyby była taka potrzeba.
Rozdygotany wstałem z posłania i gwałtownie wyszedłem z domu. Na dworze robiło się już ciemno. Była jakaś szósta popołudniu, może wcześniej. Biegiem skierowałem się na cmentarz. No co? Tylko tam mogłem w spokoju pomyśleć. Dobiegłem do bramy. Zamknięta. Nosz cholera. Przeskoczyłem płot i biegłem dalej cmentarną ścieżką. Zobaczyłem postać przed sobą. Chłopak szedł tyłem do mnie, powoli,  z rękami w kieszeniach. Nie zdążyłem zahamować i wpadłem na niego.  
Jakie to żałosne!
Upadliśmy oboje na chodnik. W świetle latarni zobaczyłem czarnowłosego chłopaka o ciemnych jak noc oczach, w których było coś dziwnego i innego. Szybko podnieśliśmy się z ziemi.
- Uważaj, jak chodzisz, człowieku!
W lekkim świetle zobaczyłem przebłysk krwistoczerwonego koloru w jego oczach. A może mi się tylko wydawało...?
- No sorry... Przepraszam - trochę się zmieszałem. Zdziwiłem się słysząc własną reakcję. Zazwyczaj wybucham gniewem, nawet, gdy coś stanie się z mojej winy. Ale z jakiegoś powodu teraz było inaczej...
- Dobra, spoko. Wytłumacz mi tylko, po kiego biegasz po cmentarzu o tej porze?
- A ty, co tu robisz? - odpowiedziałem pytaniem na pytanie z ironicznym uśmieszkiem.
- Nie twoja sprawa - prychnął. Chciał odejść, więc poszedłem za nim. A co mi szkodzi, i tak nie mam co robić.
- Ciekawy początek naszej znajomości - rzuciłem bezmyślnie.
- Jakiej znajomości?! Zostaw mnie w spokoju i już - odpowiedział lekko wkurzony. Oj nie kochany, nie pozbędziesz się mnie tak łatwo.
- Jesteśmy podobni, uwierz...
- Różnimy się od siebie wszystkim, uwierz - odwrócił się do mnie z udawanym gniewem wymalowanym na twarzy.
Podniosłem rękaw bluzy i pokazałem mu swoje blizny.
Co mnie podkusiło, żeby pokazywać coś takiego zupełnie obcemu chłopakowi??
Stał nieruchomo z obojętnym wyrazem twarzy. Złapałem go delikatnie za nadgarstek. Nie protestował. Nie odezwał się ani słowem, kiedy powoli podnosiłem w górę kawałek materiału. Patrzył gdzieś w miejsce za mną. Przyjrzałem mu się. Był ode mnie trochę niższy, miał czarne włosy i kolczyk w wardze. Jego twarz była blada, ale pociągająca.
Cholera, Gerard, co jest z tobą nie tak?
- Widzisz? - odezwałem się cicho. Przyłożyłem swój nadgarstek do jego, nie widziałem zbyt dużej różnicy. Podobne blizny, identyczne podejście do życia. Ciekawe, jakie krzywdy muszą się kryć za tymi szramami...
Spojrzał na nasze ręce, a potem na mnie. Nie odezwał się ani słowem, tylko zacisnął powieki i spuścił głowę. Opuściłem rękę i stałem w ciszy czekając na jego odzew. Byłem wyjątkowo spokojny i opanowany, jednak nie poznawałem siebie. Czułem się tak, jakby jakaś niewidzialna moc wkradła się do mojego wnętrza.
- Dlaczego to zrobiłeś? - zapytał cicho po długiej chwili ciszy. Lekko podniósł głowę, aby spojrzeć na mnie.
- Nie wiem - odpowiedziałem zgodnie z prawdą.
- Jesteś dziwny - rzucił. - Ale ja też.
- Mówiłem ci, jesteśmy podobni.
- Trochę. Ale nie do końca.
- Co masz na myśli? - spytałem zaciekawiony. Miałem nadzieję, że uda mi się wyciągnąć o nim więcej informacji.
- Nie ważne - odpowiedział szybko. Opuścił rękaw i naciągnął kaptur na głowę. - Masz ciekawą osobowość.
A ty piękne oczy.
Spojrzałem na chłopaka i zadałem banalne pytanie:
- Jak masz na imię?
Zaraz... O czym ja przed chwilą myślałem?!
- Frank. A ty? - nasza rozmowa była zupełnie inna niż przedtem. Rozmawialiśmy jak normalni ludzie!
- Gerard. Często tu bywasz?
- Czasami mam wrażenie, że tu mieszkam. - powiedział smętnie.
W krzakach coś się poruszyło. Frank gwałtownie podniósł głowę i zaczął nasłuchiwać. I znów ta czerwień w jego oczach...
- Lepiej stąd idź - nakazał.
- Niby dlaczego?
- Powiedziałem, żebyś poszedł - chłopak starał się opanować gniew. - Proszę... - rozległo się cicho.
- Dobra... - niepewnie wycofałem się z cmentarza. Rzuciłem jakieś 'cześć', ale nie usłyszałem odpowiedzi. Frank nadal stał w jednym miejscu i sprawiał wrażenie niesamowicie czujnego.
Przeskoczyłem płot i poczułem, że coś mnie atakuje. Z dwóch stron napierały na mnie istoty nieznanego pochodzenia. Próbowałem walczyć, ale nie miałem szans. Było ich wiele, zbyt wiele. Po chwili poczułem, że ich liczba zmniejsza się. Zobaczyłem krwistoczerwone oczy i bezwładnie opadłem na ziemię.

~
*My Chemical Romance - Teenagers